Blog

Nu ben ik de gehele week niet op mijn blog geweest. De laatste keer was zondag. Dus hoogtijd om weer eens wat te schrijven. Dit keer een verhaal over mijn slechtziendheid. Jaja, toch maar weer eens een keertje.

 

Het is niet echt een gewoonte om veel over mijn kippigheid te schrijven. Is ook niet echt nodig, want ik ben super gelukkig met mijn leven en ik heb het lekker voor elkaar. Mooie vrouw, prachtige hobby, lekker uiteten en ga zo maar even door. Alleen besef ik me nu wel steeds meer dat mijn zicht zodanig slecht is, dat ik tot dit verhaal kom wat ik je nu ga vertellen.

 

Dinsdag tot gisteren was Anne in Valthermond. Dus ik was even 2,5 dagen alleen. Uiteraard miste ik Anne enorm, maar ik had het erg druk die dagen dat ze weg was.

 

Dat begon dinsdag. Anne ging rond 12:30 uur weg en daarna ben ik mijn radiostudio ingedoken. Wat muziek uitgezocht, wat in elkaar gemixt en zo was het opeens iets van 18:00 uur. Dus de gehele middag lekker met de muziek bezig geweest.

Het ging goed, maar afgelopen weekend kreeg ik een storing met mijn microSD die in mijn Rode zat. Af en toe nam hij niks op en als ik de data via mijn Mac wilde bekijken, kreeg ik een storing. Ik moet namelijk de microSD er steeds uithalen om mijn opgenomen tracks te kopiëren naar mijn Mac. Dit kan ook wel rechtstreeks via de Rode, maar doordat de Rode een touchscreen heeft om mijn microSD zichtbaar te maken voor mijn Mac, moet ik het dus op mijn eigen methode uitvoeren.

 

Zo’n touchscreen is mooi en makkelijk, maar niet voor deze jongen met 4% zicht. Ik laat me niet zomaar uit het veld slaan, dus ik pakte een nieuwe microSD, die ook al geformatteerd is, zodat ik weer ongestoord verder kon gaan met mijn opnames.

 

Woensdag was het ook een druk dagje. Eerst een interview gehad over het Oogcafé Westerkwartier voor De Streekkrant en in de middag het Oogcafé zelf. Dit was gezellig en de 2 uurtjes waren ook zomaar om. De heen- en terugwandeling ging gelukkig goed. Dit was ook wel een bekende route. In de avond nog naar een goeie vriend geweest in Nietap, gewoon per taxi, en rond 23:30 uur was ik wel weer thuis.

 

Gisteren een overleg gehad in het gemeentehuis in Leek over het Publiek Vervoer en in de middag allerlei telefoontjes en dergelijke gepleegd en het persbericht voor de Streekproductenmarkt Nienoord geschreven.

 

Gistermiddag had ik een idee om lekker uiteten te gaan in mijn uppie. Anne zou halverwege de avond pas thuiskomen, dus bedacht ik me niet en ging ik naar de Dorpskamer van Leek. Het eten was heerlijk en de bediening was top.

 

Nu komt mijn verhaal over mijn gedachtenkronkel omtrent mijn slechtziendheid. Ik zat dus alleen aan een tafeltje te genieten van het eten en het wijntje. Ik hoorde dat het gezellig druk was en dat ik sommige mensen zo duidelijk kon horen, dat ik wist waar ze het over hadden. Maar wat wel even binnen kwam zeilen bij mij, dat ik wel veel mensen hoor, maar niet zie. Volgens mij was het helemaal vol bij de Dorpskamer, maar ik heb geen mens gezien. De taxichauffeur die me kwam halen om me weer naar huis te brengen, zei er ook nog bij dat de Dorpskamer al helemaal in kerstsfeer was versierd. Dat had ik dus helemaal niet opgemerkt.

 

Zo ging het de gehele week wel. Woensdag tijdens het Oogcafé was de verlichting goed, toen kon ik nog redelijk de mensen zien. Alleen hun contouren, maar gezichtsherkenning, kleur haar, welke kleding er gedragen wordt, dat zie ik niet meer. Ook tijdens het overleg met onder andere mensen van Publiek Vervoer ging het ook heel bijzonder. Ik werd keurig opgehaald door iemand van de gemeente Westerkwartier, samen met de directeur van Taxi Nuis en iemand van het Platform Toegankelijk Westerkwartier, die zich ook keurig bij me hadden gemeld wie ze waren, maar eenmaal in de ruimte, hoorde ik dat er nog 2 mensen extra in de vergaderruimte zaten. Toen ik vroeg of dit ook klopte, werd er totaal niet op gereageerd. Er bleken dus 2 mensen van het Publiek Vervoer te zitten, die kennelijk even hun mondje waren vergeten mee te nemen. Pas tijdens de vergadering had ik door dat mijn voorgevoel klopte. Ik zag die 2 mensen dus gewoon niet.

 

Nu ik er zo over nadenk, heb ik mijn eigen familie en vrienden al jaren niet meer gezien. Nou ja, tuurlijk wel. Ik spreek ze gelukkig nog regelmatig, maar als ik het puur over het zien heb, dus hoe iemand er uit ziet, is dat toch wel meer dan 3 of 4 jaar geleden.

 

Ik ben er niet depri onder of zo. Ik schreef net al dat ik ontzettend gelukkig ben en me prima red met mijn mindere zicht, alleen gisteren bij de Dorpskamer, besefte ik pas dat ik al jaren geen mensen meer goed kan waarnemen en dat ik het puur op het gehoor moet afgaan.

 

Wanneer ik voor het laatst mijn moeder, zus, nichtjes en mijn dierbaarste vrienden echt heb gezien, weet ik eigenlijk niet meer. Gelukkig kom ik ze nog wel tegen en spreek ik ze nog en voel ik me altijd thuis als ik bij iemand op bezoek ben. Alleen was het ongeveer 3 of 4 jaar geleden dat ik ze voor het laatst gezien heb met mijn eigen kippige oogjes.

 

Daarom kom ik nu met een dagafsluiting over de laatste keer. ;)

 

Bonne nuit!

 

Dagafsluiting: Rolling Stones - The Last Time.

Laatst vernieuwd: 26 Nov 2022 om 00:05