Blog

Vanmorgen was het dan zover. De MRI-scan in het UMCG. Ik stond om 5.30 uur naast mijn bed, want tussen 6.30 en 7.00 uur kon mijn taxi komen om me er op tijd naar het slachtbankje te brengen.

 

Gisteravond was het even rommelen met mijn trouwring. Die moest af vanwege de scan. Anne schoof het op 7 augustus 2019 om mijn linker ringvinger en sindsdien is het er nooit meer af geweest. Beetje zeep, wat water en wat getrek en de ring was er af. Dit voelde voor mij heel vreemd. Ik vertelde Anne dat zij op mijn ring gaat passen, dan zijn we toch nog bij elkaar als ik in het ziekenhuis ben.

 

Om 7.10 was ik al bij het ziekenhuis en de chauffeur bracht me helemaal naar de Fonteinstraat 6 binnen het UMCG, daar moest ik zijn voor de scan. Helemaal geweldig natuurlijk. Wat is het dan nog stil in zo’n ziekenhuis. Ik Anne geappt dat ik er was en me bij de balie gemeld. Ik werd keurig naar de juiste wachtkamer gebracht en dan maar wachten.

 

Om 8.00 uur werd ik geroepen, trouwens door een zacht stemmetje, maar ik heb goeie oortjes, dus werd ik door Janet, de verpleegster, naar de kleedruimte gebracht. Mijn spijkerbroek, schoenen en sokken moesten uit en mijn t-shirt en onderbroek mocht ik aanhouden. Wel raar dat het t-shirt mocht aanhouden, want het scan gebied was mijn hoofd en nek. Nou ja, vond het ook wel handig, want het was flink fris in de scanruimte.

 

Ik ging op een heel smal bed liggen. Ongeveer net zo breed als ik zelf ben. Mijn schouders moesten tegen een soort beugel aan liggen en mijn hoofd en vooral mijn nek moesten zo precies en nauwkeurig mogelijk op de juiste plek liggen. Mijn nek is al zo kort en daarom was het even een lastig dingetje, want mijn hoofd klapte wat naar achteren, maar door een dun kussentje, had ik genoeg steun. Daarna kreeg ik oordopjes in en daar overheen een koptelefoon en daarna ook nog een gezichtsmasker. Dit masker had ik niet verwacht, maar dit is er voor om mijn hoofd te fixeren. Het mag namelijk totaal niet bewegen tijdens de scan. Als laatste kreeg ik een apparaatje in mijn linkerhand met een knopje. Dit is ervoor om aan te geven dat het niet goed met me zou gaan tijdens de scan. Dit knopje heb ik gelukkig niet nodig gehad.

 

Daarna begon de house-party. Jeetje, wat een herrie en wat is die scan smal. Ik voelde net niet de ingang van de buis. Ik ben niet bang voor nauwe ruimtes, dus gaan met die banaan. Ik hoorde verschillende remixen voorbij komen. Haha. Echt wel. Wat maakt die scan rare geluiden. Er zaten ook bepaalde stevige trillingen tussen. Nu weet ik ook waarom het masker nodig is, want de trillingen waren af en toe best heftig.

 

Ik heb er 1 uur in gelegen. Ja, dit kwam doordat ze mijn nek niet goed konden scannen, maar het blijkt allemaal wel gelukt te zijn. Ik vertelde dat de scan veel lawaai maakt, maar het gekke is dat ik bijna in slaap viel. Haha. Ach, ik ben wel wat gewend door al die concerten.

 

Eenmaal klaar, werd ik weer door Janet naar de kleedruimte gebracht en liep ik zelf naar de uitgang van de afdeling.

 

Ik rook de heerlijk warme broodjes al bij het binnengaan van het ziekenhuis, dus wilde ik me na de scan trakteren op een heerlijk saucijzenbroodje en cappuccino. Dit deed ik in het restaurant bij de hoofdingang. Zelf gevonden, alleen merkte ik wel dat mijn zicht vanmorgen toch aardig slecht was. Om 9.45 uur werd ik weer keurig opgehaald door de taxi en via Roden naar Tolbert gereden. Trouwens 2 zeer gezellige taxiritjes gehad. Helemaal top.

 

Eenmaal thuis Anne alles verteld. Ik ben rond 11.15 uur toch nog even in bed gaan liggen samen met mijn lief. Uiteraard meteen het ringetje weer omgedaan en rond 13.00 uur was ik weer wakker.

 

Ik merk nu wel dat mijn nek wat stijf aanvoelt. De scan heeft toch mijn nek wat geforceerd denk ik. Ach, dit is vast vanavond of morgen wel weer over.

 

Nu even ontspannen. Even in mijn studio wat muziek digitaliseren en vanavond zien we nog wel wat we gaan doen. Lekker thuis blijven of toch nog ergens lekker dineren in het dorp.

Laatst vernieuwd: 18 Sep 2023 om 13:57